Als toptennister in wording breekt ze regelmatig door de opslag van haar tegenstanders, maar Julie - de chouchou van de academie - weigert hetzelfde te doen met haar stilte wanneer haar coach wordt geschorst voor vermeend misbruik. Voor Julie is stilzwijgen geen teken van zwakte, maar een keuze om op haar eigen tempo en voorwaarden een pad voorwaarts te effenen. Even beheerst als de forehand van zijn protagonist bouwt Leonardo van Dijl zijn debuutfilm op als een geduldige karakter- en #MeToo-studie die met Guadagnino's Challengers enkel nog de tennisballen gemeen heeft. Scène per scène sluipt Julie zwijgt dichter bij een ingehouden smash, terwijl de dwingende 35-mm cinematografie van Nicolas Karakatsanis (Rundskop; I, Tonya) en de engelenmuziek van Caroline Shaw de emoties doen opspannen als een perfect racket. Dat de invloedrijke Japanse tennisster Naomi Osaka haar schouders zette onder de film zegt genoeg.