Het vrouwelijk perspectief is het uitgangspunt, aangezien anorexia, door de eeuwen heen, voornamelijk bij meisjes voorkomt. Bovendien wordt binnen het patriarchale systeem van behandeling geen ruimte gegeven aan de vrouwelijke stem. In deze tijd neemt het aantal meisjes dat anorexia ontwikkelt toe en ze worden steeds jonger.

Wat als we deze meisjes als klokkenluiders zien? Wat brengen zij dan aan het licht? Wat wil er gehoord worden?